Wspinaczka jest jednym z najbardziej emocjonujących hobby sportowych, nie sposób opisać, co czują osoby wspinające się po pionowej powierzchni, wiele metrów nad ziemią. Każdy z nich opowiada o innych doświadczeniach, ale łączą ich takie elementy jak: sprzęt, techniki i konkretne zachowania w sytuacjach kryzysowych.
Krótka historia wspinaczki
Wspinaczka sportowa po raz pierwszy pojawiła się na letniej olimpiadzie w Tokio w 2021 roku. Było to przełomowe wydarzenie, w końcu uznano wspinaczkę za coś więcej niż hobby, za sport jak każdy inny.
Sport ten jest relatywnie młody. Są przesłanki, jakoby w dawnych czasach ludzie zdobywali najwyższe szczyty. Nie ma jednak nigdzie potwierdzonego turnieju choćby w XIX czy na początku XX wieku. Możemy sobie zatem spokojnie wyobrazić średniowiecznych mnichów bądź starożytnych Greków wchodzących na szczyty, ale za oficjalnego ojca tego sportu można uznać dopiero Rosjanina Iwana Josifowicza Antonowicza, który żył w czasach II Wojny Światowej. To on zorganizował pierwszy turniej wspinaczkowy w byłym ZSRR.
Z czasem dyscyplina ta zaczęła się rozszerzać na inne kraje, wielu osobom spodobała się wizja takiego wyzwania. Zdobywanie szczytów było tym ciekawsze w kontekście nowych możliwości, ponieważ na niektóre szczyty dotąd człowiek wejść nie mógł.
Dziś niemal każdy zna kogoś, kto interesuje się wspinaczką. Pionowe stoki są przygotowywane nawet dla dzieci na placach zabaw albo na halach gimnastycznych, na które można za niewielką opłatą przyjść i z zabezpieczeniem maszyny asekurującej wchodzić na po ściance. Tokio w 2021 było niemożliwą do uniknięcia koniecznością tej dyscypliny!
Jakie są najczęściej wybierane style wspinaczkowe?
Najtrudniejszy OS
OnSight polega na jednorazowym podejściu, w trakcie którego nie zatrzymujemy się i nie zastanawiamy nad kolejnym posunięciem. Wszystko jest robione na żywioł, nie obciążamy zatem ani razu liny. Odetchniemy dopiero, gdy zdobędziemy szczyt. Dlatego warto zawczasu zaplanować sobie trasę.
Flash
Ta metoda niewiele różni się od OS, jednakże możesz wcześniej obserwować innych uczestników, którzy wchodzili tą samą drogą, podejrzeć ich kroki, a nawet z nimi porozmawiać i wysłuchać wskazówek. W OS jest to niedopuszczalne.
RP
Czyli Red Point. To całkowite przeciwieństwo dwóch poprzednich metod. Tutaj chodzi o analityczne podejście, dokładne weryfikowanie drogi, zawieszanie się na linie i patrzenie, gdzie byłoby najlepiej postawić stopę. Jest to metoda dla wytrwałych, niektórzy planują tak podejścia nawet latami, aby znaleźć najlepszą drogą. Inni korzystają z wersji szybkie RP, czyli wejście z pewnymi zasadami np. tylko trzy próby, albo pięć postojów, albo jeden weekend na wejście.
Zdj. główne: Rahadiansyah/unsplash.com
ul. Polska 114