Kanadyjka to lekka, sterowana, szybka, pakowna i stosunkowo łatwa do opanowania łódka, która sprawia wiele przyjemności w trakcie pływania. Podczas niesprzyjających warunków wymaga jednak dobrej techniki i dużej znajomości najważniejszych manewrów. Oto najważniejsze z nich.
Pierwszy aspektem jest wsiadanie do łódki. Początkujący kajakarze górscy powinni pamiętać, że na wodzie, gdzie występuje silny nurt, należy ustawić kanadyjkę dziobem pod prąd i dopiero wtedy wsiąść na pokład. Niemniej istotną kwestią jest sposób siedzenia. Najlepszy rozkład sił motorycznych można osiągnąć siedząc na jednej nodze, a drugą opierać na dnie tworząc z udem kąt szerszy niż 90 stopni.
Podczas pływania na kanadyjce należy również zwrócić uwagę na technikę trzymania wiosła. Dolna ręka powinna być umieszczona około 15 centymetrów nad piórem, natomiast drugą należy umieścić na poprzecznej rękojeści na początku styliska wiosła. Dzięki takiemu sposobowi uchwytu wiosło podczas wykonywania manewrów będzie miało lepszy zasięg i umożliwi kontrolowanie kierunku w szerszym kącie.
Manewr polegający na naciąganiu przy braku prędkości łódki względem wody nazywany jest także ósemkowaniem lub piórkowaniem. Inaczej określając ten ruch można go opisać jako pływanie bokiem uzyskiwane za pomocą wykonywania sekwencji naprzemiennych ruchów wiosłem.
Zawodnik powinien – prawidłowo trzymając wiosło – wychylić się w bok, zanurzyć pagaj w pozycji równoległej do łodzi i ruchem dolnej ręki poruszać wiosłem w bok w kierunku dziobu. Drugim element manewru opiera się na zmianie kierunku, wykonując analogiczne ruchy, ale w kierunku rufy. Naprzemienne ruchy należy realizować płynnie, jednocześnie wyczuwając sposób skrętu wiosła i siłę jego naciągu.
Kolejne manewry to inaczej kontry, które umożliwiają szybką zmianę kierunku płynięcia i sprawne omijanie napotkanej przeszkody. W zależności od umiejscowienia omijanego fragmentu i kierunku drogi wyróżnia się kilka podstawowych technik naciągania dziobu.
Pierwszą z nich jest kontra hakowa na stronę szlakowego, podczas której zanurzone w wodzie pióro uzyskuje odpowiednią siłę nośną i umożliwia szybki manewr zmiany kierunku. Odchylony wioślarz musi zgiąć górną rękę do kąta 90 stopni i lekko odchylić nadgarstek do zewnątrz. Nurt wody zadziała naturalnie, a kanadyjka będzie mogła sprawnie ominąć nadchodzącą przeszkodę.
Drugim rodzajem tego typu manewru jest kontra hakowa na stronę przeciwną. Oznacza to, że ruchy kajakarza mają doprowadzić do przeciwległej zmiany kierunku bez przekładania wiosła do drugiej ręki. Uzyskanie szybkiej kontry odbywa się za pomocą prawidłowego umieszczenia pióra w wodzie, które zmienia kierunek pod wpływem siły napływającej wody oraz silnego skrętu barków oraz tułowia wioślarza. Utrzymanie kontry pozbawia łódź prędkości, dlatego kończąc manewr należy wiosłować do burty lub śrubkować łódź.
Do podstawowych manewrów potrzebnych podczas pływania kanadyjką należy także zmniejszanie prędkości lub zatrzymywanie łodzi. Manewr może być utrudniony ze względu na wagę, bo choć sama łódka jest lekka, to ciężar bagaży oraz waga kajakarza znacznie obciąża jej powierzchnię, powodując silniejsze działanie wody i samowolne skręcanie łódki.
Hamowanie dla mniej zaawansowanych zawodników polega na umieszczeniu wiosła prostopadle do lustra wody i jak najdłuższe wytrzymanie siły wody. Technika ta sprawia, że kanadyjka zaczyna skręcać, dlatego wiosło powinno być możliwie blisko burty. Taka technika powinna zminimalizować niekontrolowane ruchy całej łódki.
Kierowanie kanadyjką w trudnych warunkach na wodzie wymaga dobrego wytrenowania i umiejętności opanowania stresu. Niepewne ruchy mogą tylko utrudnić wykonanie poszczególnych manewrów, dlatego należy trzymać nerwy na wodzy i precyzyjnie powtarzać opanowane ruchy. Pływając na wysokiej fali i przy silnym wietrze należy również mocniej chwycić wiosło. Jego upuszczenie może znacząco pogorszyć sytuację i jeszcze bardziej utrudnić spokojny oraz bezpieczny powrót do brzegu.
